به عبارت روشن‏تر سير و سلوك درونى كه نوعى عرفان است، انسان را روز به روز به ذات پاك خدا نزديك‏تر مى‏كند، حجاب‏ها را كنار مى‏زند، و راه را براى وصول به حق هموار مى‏سازد . و سير وسلوك برونى، همان اخلاق است كه موجب تهذيب نفوس و ارتقاء در راستاى كمالات مى‏شود . نتيجه اين كه رابطه تنگاتنگ بين عرفان و اخلاق وجود دارد و هر كدام مكمل و ياور يكديگرند، اخلاق منهاى عرفان صحيح و مثبت، اخلاق كامل نيست، عرفان منهاى اخلاق، عرفان راستين نخواهد بود . عرفان نظرى راه و چاه، و عوامل ارتقاء و سقوط را نشان مى‏دهد، و روح انسان را براى پذيرش آن آماده مى‏سازد، و عرفان عملى، همان هدايت‏هاى عرفانى نظرى را در جهان عمل آشكار مى‏كند، و به پاك سازى و به سازى عينيت مى‏بخشد . از جهتى مى‏توان گفت عرفان مثبت مقدمه و نردبان وصول به اخلاق كامل انسانى است، و چراغ راه او است، و راه را براى حركت اخلاقى صاف مى‏كند، و از جهت ديگر مى‏توان گفت كه اخلاق نيك، عرفان را در مسير خود مى‏افكند، و پشتيبان و پشتوانه خوبى براى وصول به عرفان است . و نيز مى‏توان گفت كه عرفان داراى مراحلى است، چنان كه اخلاق نيز داراى مراحلى است، و مرحله‏هاى هر كدام از يكديگر جدا است، و در مجموع تكميل كننده همديگرند، مانند دو پر و بال براى پرنده كه به كمك هم به پرواز درمى‏آيد؟ بودن يكى بدون ديگرى، ناقص بوده و مانع پرواز است .

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: